Het gegeven – een idee van Bep Verdaasdonk – was even simpel als geniaal. Een Belgisch schoolklasje gaat onder leiding van Soeur Superieur de straat op. Het groepje kinderen, gekleed in keurige schoolkostuums, bezoekt het festival in kwestie, het theater, het winkelcentrum, wat dan ook en beleeft daar allerlei avonturen. Elke rimpeling kon een aanleiding zijn voor een hilarische, uitbundige scène. Het klasje was nieuwsgierig, gezeglijk, brutaal, eigenwijs en maakte het leven van de begeleidende non – een glansrol van de oude Miek Steenbergen – soms onmogelijk.
Elke speler had een eigen personage, met ronkende bijnamen als d’n Beugel, de Klikspaan en Einstein. Binnen dat personage was er alle ruimte voor improvisatie en spelonderzoek, waarbij de context van het theater een veilige code bleek om daarin soms heel ver te kunnen gaan.
Sommige verstoringen van de openbare orde die het klasje veroorzaakte, zijn legendarisch. Zoals het optreden tijdens de UIT-markt in Amsterdam waar Jenny Arean een van de jongens uit de klas wilde adopteren. Of het concert van Gerard van Maasakkers in de Veemarkthallen van Den Bosch dat compleet ontregeld werd door het klasje op de eerste rij.
Achteraf bekende Van Maasakkers dat hij lang in het ongewisse was over de ‘mentale gesteldheid’ van het klasje, omdat ook de begeleidende non hem hierover geen enkele zekerheid verschafte. Pas toen hij onder een van de pupillen een vriend herkende, vond hij de rust om zijn optreden voort te zetten. Maar toen was het klasje alweer vertrokken, op weg naar nieuwe avonturen.
De cast lag overigens nooit helemaal vast. Als iemand niet kon meespelen – het klasje werd namelijk vaak uitgenodigd – kon eigenlijk eender wie dan ook van Het Zunderts Toneel invallen. Zolang je maar durfde te reageren op alles wat je tegenkwam en zolang je maar in het kostuumpje paste. De Normaalschool Heist op den Berg was een dikke hit.
