Maar die overstap werd aanvankelijk nog wel gemaskeerd.
Net als elk jaar liet de club de bezoekers naar Victoria komen, waarna de bezoekers vlak voor aanvang vanuit het café naar de zaal werden geloodst, tot dan: business as usual. Maar daarna liep het publiek ineens door de verder lege zaal naar de achteruitgang waar twee touringcars klaar stonden, die de bezoekers naar een houten schuur in het buitengebied van Zundert brachten. De ‘ontvoering’ bleek het begin van een lange serie voorstellingen op de meest uiteenlopende plaatsen. Aanvankelijk uit nood geboren – er was in Zundert weinig tot geen sprake van goed uitgeruste toonplaatsen voor theater (momenteel is er zelfs niet eens een cultuurcentrum voorhanden) – later speelde de locatie ook geregeld mee als een personage of als een bron van inspiratie.
Oedipus markeerde ook een andere ontwikkeling van Het Zunderts Toneel: de keuze voor meer artistieke inhoud. Het gezelschap had twee jaar na de afsplitsing met de groep die verder ging als De Zundertse Komedie, een jonge regisseur van net over de grens in huis gehaald, de 26-jarige Rudi Clause uit Meer. Hij koos voor de Griekse klassieker in de versie van zijn bijna naamgenoot, de beroemde schrijver en dichter Hugo Claus.
In een interview met De Stem wees Clause erop dat de tekst van Claus twee aantrekkelijke kanten had voor de vernieuwde club: maatschappelijk engagement en de aanleiding voor vormonderzoek. Dat laatste leidde tot het gebruik van gezichtsmaskers door de spelers. Over dat eerste liet de jonge regisseur optekenen:
“Voor mij zijn de goden uit het Oedipusverhaal het Witte Huis en de opperste Sovjet. Zij dwingen ons in een patroon, decreteren en stellen wetten, bepalen ons leven naar het hun schikt. Je móet volgen en je kunt er zo weinig tegenover stellen.” Je proeft de tijdsgeest, de periode van de kernwapenwedloop en de massale protesten daartegen. En meteen ook een link naar de actualiteit in Oekraïne. Sommige dingen blijven actueel.
